Al fèr da stìràr

Nero, tùt de ferazza, de sot i bùss, de sora àn

qùèrcìo col mànego de legno,

con bèle brònze de càrbòn, tel’ impenia con impegno.

Prima de stiràr, avanti e indrio na bona remenàda

fin che la piastra la era ben scàldada.

Su la tòla n’à cùèrta, àn stràz o àn nènziòl

in parte la zesta còi stràz sùgàdi col vènt o col sol.

Le brònze che scìòpetea e la femena che càntea.

Ogni tànt na sofiadeta ale brònze;

scàmpea al sendro ò partìa le fùlische

se ris’cea de rovinàr bràghe e càmise.

(della “Cantada” rimescolato in dialetto Visomese)